Η σημασία της «τάξης»

Κατά την είσοδό μας στο Ναό αλλά και σε πολλά σημεία του Τυπικού, όλοι οι

Αδελφοί καλούνται να τεθούν «σε τάξη», η οποία ασφαλώς διαφέρει ανάλογα με

τον βαθμό συνεδρίασης. 

Πέραν της τυπικής πειθαρχίας που είναι η εξωτερική σημασία της «τάξης», υπάρχει

και η εσωτερική. Αυτή που σηματοδοτεί το έργο που καλούμαστε να

πραγματοποιήσουμε.

Ο Ερμητισμός μας διδάσκει οτι για να δημιουργήσουμε χρυσό πρέπει να έχουμε

χρυσό. Αυτή η πολύ σοφή ρήση σηματοδοτεί και το έργο που υπηρετούμε.

Αυτή η αρχή, που αποτελεί την βάση της Αλχημείας, συμβολίζει οτι προσερχόμενοι

στην Στοά και τις εργασίες της, δεν καλούμαστε με κανένα τρόπο να

πραγματοποιήσουμε ένα έργο εκ του μηδενός. Ερχόμαστε για να

πολλαπλασιάσουμε τον προϋπάρχοντα από την θεϊκή ύπαρξή μας χρυσό, και να

καταστήσουμε χρυσό όλη μας την ύπαρξη.

Κάθε όν, σε οποιοδήποτε από τα τέσσερα βασίλεια και εάν ανήκει (ορυκτό, φυτικό,

ζωϊκό ή ανθρώπινο) έχει θεϊο σπινθήρα μέσα του, διότι προέρχεται από την θεία

πηγή. Η μορφή που έχει στο πεδίο στο οποίο ζούμε είναι απλά αποτέλεσμα

διαφορετικών κραδασμών, διαφορετικού επιπέδου ζωής.

Το ορυκτό, απλά μεταβάλει τον όγκο του, το φυτικό μεταβάλει τον όγκο του και

πολλαπλασιάζεται, το ζωϊκό μεταβάλει τον όγκο του, πολλαπλασιάζεται και

μετακινείται με την θέλησή του, ενώ το ανθρώπινο, μεταβάλει τον όγκο του,

πολλαπλασιάζεται, μετακινείται με την θέλησή του και έχει αυτοσυνείδηση.

Αυτή η αυτοσυνείδηση, είναι η επίγνωση της επουράνιας καταγωγής μας. Η

υποσυνείδητη γνώση οτι κάτι το θεϊκό ενυπάρχει μέσα μας. Η υποψία οτι σε αυτόν

τον κόσμο δεν ήρθαμε απλά για να περάσουμε καλά, γιατί απλά νοιώθουμε οτι κάτι

άλλο, κάτι που δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια γήϊνα, συμβαίνει με την

ύπαρξή μας και τον σκοπό της.

Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που εμείς οι Τέκτονες ήρθαμε στον Τεκτονισμό.

Για την γνώση. Όχι την εκγυκλοπαιδική. Αυτή δίνεται απλόχερα από τα σημερινά

μέσα. Την γνώση του εαυτού μας, του σύμπαντος και των κανόνων της

δημιουργίας. Και μέσα από αυτή τη γνώση θα κατανοήσουμε καλύτερα όλα όσα

μας συμβαίνουν καθημερινά και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Όλα όσα

συμβαίνουν γύρω μας και ο κόσμος δίνει βιαστικές εξηγήσεις που βολεύουν την μία

ή την άλλη κατάσταση, και που νομίζει έτσι οτι απάντησε σε όλα του τα

ερωτήματα, ενώ αλοίμονο δεν γνωρίζει οτι τις περισσότερες φορές είναι σε

εντελώς λάθος δρόμο.

Αυτή η αναζήτηση της επουράνιας πηγής μας, της πηγής εκείνης από την οποία

προήλθε ο,τιδήποτε αισθανόμαστε σήμερα οτι υπάρχει, εκπόρευσε κάποια στιγμή

την πλήρη αρμονία και τάξη. Η πλήρης αρμονία και τάξη αυτή, περνώντας από

διάφορα στάδια τα οποία δεν είναι ούτε του παρόντος ούτε και του βαθμού που

συνεδριάζουμε να εξηγήσουμε, κατέληξε στην δημιουργία του υλικού κόσμου όπως

τον γνωρίζουμε σήμερα γύρω μας.

Αυτός όμως ο κόσμος, για να φτάσει στην σημερινή του μορφή, έχασε το

μεγαλύτερο μέρος της αρμονίας του. Εχασε το μεγαλύτερο μέρος της τάξης του. Ο

γνώμωνας είναι πάνω από τον διαβήτη. Οι βέβηλες σκοπιμότητες, οι ιδιοτελείς

σκέψεις, το προσωπικό αντί του συλλογικού συμφέροντος κυριάρχησαν σε κάθε

εκδήλωση της ζωής μας. Η αρμονία των σφαιρών που άκουγε ο Πυθαγόρας

(άκουγε όχι με βιολογικό τρόπο) δεν ακούγεται πιά. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη πλέον

από την μύηση για να «ακούσει» αυτήν την αρμονία. Εχει ανάγκη από την μύηση

για να αφουγκρασθεί την καταγωγή του. Εχει ανάγκη από την μύηση, την οποία

ανάγκη δεν είχε κάποτε, για να αισθανθεί τον κραδασμό της θείας καταγωγής του.

Με την μύηση, λοιπόν, τίθεται «σε τάξη» για να προσελκύσει την παγκόσμια τάξη

που χάθηκε στο πέρασμα των αιώνων.

Η φυσική, ως βέβηλη προέκταση της μεταφυσικής, μας διδάσκει οτι θέτοντας σε

κραδασμό ένα πεδίο, τίθενται σε κραδασμό όλα τα υπόλοιπα πεδία. Βάζουμε λοιπόν

τον εαυτό μας συμβολικά «σε τάξη» προκειμένου να «καλέσουμε» την τάξη του

σύμπαντος να εκδηλωθεί μέσα μας.

Συντονιζόμαστε με τον ουράνιο κραδασμό για απολαύσουμε τα ευεγερτήματά του.

Αυτό δεν γίνεται απότομα. Γίνεται σταδιακά. Με την αδιάκοπη επανάληψη του

Τυπικού το οποίο, εάν είναι όπως του Τύπου μας αυθεντικό, είναι από μόνο του

ένας επουράνιος κραδασμός. Η αφή της επτάφωτης, μας συντονίζει με τις δυνάμεις

των επτά πλανητών (Ηλιος, Αφροδίτη, Αρης, Ερμής, Ζεύς, Σελήνη, Κρόνος). Μας

ενεργοποιεί τα επτά chakras. Σηματοδοτεί τα επτά κύρια προτερήματα αλλά και τα

επτά αντίθετά τους ελαττώματα. Σηματοδοτεί και τα ελατώματα γιατί ανά πάσα

στιγμή κινδυνεύουμε να συμψηφίσουμε κάθε μας πράξη με κάποια αδυναμία μας.

Και τότε πάμε πίσω αντί μπροστά.

Το σύμπαν βρίσκεται σε πλήρη αρμονία εντός της Στοάς με το άνοιγμα των

εργασιών. Κι’ εμείς όντας σε τάξη, καλούμε την τάξη του σύμπαντος. Το τέλος του

δρόμου αυτού που επιλέξαμε, ο τελευταίος βαθμός όλων των τεκτονικών Τύπων, ο

33ο ή ο αντίστοιχος σε κάθε Τύπο, έχει σαν ρητό του το ORDO AB CHAO, που

σημαίνει «Τάξη εκ του Χάους». Πριν αναζητήσουμε όμως την τάξη, οφείλουμε

αδιάκοπα να βρούμε το χάος μέσα μας. Να το αναζητήσουμε στις σκέψεις μας και

στις επιλογές μας, στην όποια δράση μας. Οφείλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια

όποιο χάος διέπει την ύπαρξή μας και να το βάλουμε απέναντί μας. Αυτό και μόνο

είναι το πρώτο αλλά σημαντικότερο βήμα μας. Αμέσως μετά το επόμενο στάδιο

έρχεται σχεδόν αυτόματα. Το χάος, συντονιζόμενο με την απίστευτης δύναμης

εξ’αιτίας της μύησης που δεχθήκαμε, επιθυμία μας να αλλάξουμε, θα αρχίσει να

μετασχηματίζεται σε τάξη.

Τότε θα έχουμε τεθεί σε τάξη όχι μόνο εξωτερικά αλλά και μέσα μας.

Τα παραπανω εστειλε στο blog ενας Αδ.'. απο Ταγμα που εξακολουθει να "εργαζεται" σε Αρχαια και Αρχεγονα Τυπικα και που αποτελει για πολλους ενα απο τα λιγα που εχουν "νοημα" στις μερες μας που ολα εχουν γινει ιδια,οπως ελεγε και το προηγουμενο αρθρο.Τα συμπερασματα δικα σας.