Η Πεντάδα 

( υπο την Μαρτινιστική άποψη )

Η πεντάδα ή ο αριθμός 5  Είναι συμβολικός της αρχής του κακού, αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα στην εξόριστη κατάσταση της, όπως επίσης και την περιορίζουσα αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας. Χάρη στο νόμο της δυαδικότητας υπάρχει πάντως και μια άλλη όψη του αριθμού 5, η καλή. Θα συζητήσουμε τώρα τα λίγα σημεία που ψηλαφίσαμε.

Η αναφορά μας νωρίτερα στον αριθμό 5 μας έφερε στο να πούμε ότι στον μαρτινισμό συχνά εκλαμβάνεται ως συμβολισμός του κακού. Αυτό εγείρει ένα άμεσο πρόβλημα, τι είναι κακό; Επίσης κατ’ ακολουθία σκέψης, τι είναι καλό;

Από την αυγή της συνείδησης η ανθρωπότητα έχει περιέλθει σε σύγχυση από τις 2, στο φαινομενικό επίπεδο, αντιμαχόμενες αρχές του καλού και του κακού. Ένα σχεδόν μη διακρίσιμο μείγμα καλού και κακού, φωτός και σκότους, αρμονίας και παραφωνίας φαίνεται να διαταράσσει και να συννεφιάζει τις λαμπρότερες ακτίνες φωτός που ο άνθρωπος συναισθάνεται πως θα μπορούσε να αντιληφθεί παντού στο σύμπαν και εντός του εαυτού του.Οτιδήποτε πάνω σε ένα χαμηλότερο επίπεδο είναι λιγότερο καλό και συνεπώς σχετικά κακό.

Οτιδήποτε μπορούμε να αντιληφθούμε ή να συλλάβουμε είναι αυτή η σχετικότητα την οποία μπορούμε μόνο να την ερμηνεύσουμε από την δική μας προσωπική άποψη. Για να πάρουμε ένα χοντρό παράδειγμα: Ένας κανίβαλος θα μπορούσε να πει ότι ένα κομμάτι ανθρώπινης σάρκας είναι καλή διατροφή, ενώ εμείς θα διαφωνούσαμε. Απ’ αυτό η ελεύθερη βούληση εισέρχεται στην εικόνα. Τώρα ο αριθμός 5 είναι το σημείο καμπής της ανθρώπινης μοίρας. Το θείο πνεύμα είναι θεμελιώδες σ’ όλα τα όντα, έχει σταυρωθεί πάνω στον σταυρό της ύλης. Ο αριθμός 4 έχει μια προσθήκη στο κέντρο. Παρατηρήστε τον σταυρό με τους ίσους βραχίονες στο πλήρες πεντάκλεο μας.

Στο σταυροειδές σημείο του πρέπει να εκδηλωθεί το χρηστικό πνεύμα μέσα σε όλους όσους πραγματεύονται την ατραπό της επιστροφής. Έχουμε 5 φυσικές αισθήσεις, έχουμε την ελεύθερη βούληση να ξοδέψουμε τον χρόνο μας αισθησιακά απλώς ικανοποιώντας αυτές τις αισθήσεις. Απ’ την άλλη πλευρά μπορούμε να κατευθύνουμε την ισχύ της βούλησης μας, προς την αξιοποίηση αυτών των ίδιων αισθήσεων για να διαβάσουμε τα 2 βιβλία των Μαρτινιστών, το βιβλίο της φύσης και το βιβλίο του ανθρώπου.

Αυτό λοιπόν είναι το ενυπάρχον κακό ή η βδελυγμία που αποδίδεται στον αριθμό 5. Είναι το σημείο καμπής της ανθρώπινης μοίρας. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ικανή να εγερθεί υπεράνω των ψευδαισθήσεων, του να προσπαθεί να ικανοποιεί τις 5 υλικές αισθήσεις. Αντί να αγωνίζεται πίσω από τα αποτελέσματα, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διερευνήσει τα αίτια τους. Πώς; Ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα του Σεβασμίου Διδασκάλου μας  LCDSM :

“Η μόνη μύηση που κηρύσσω και που αναζητώ μ’ όλη την θέρμη της ψυχής μου είναι αυτή δια της οποίας μπορούμε να εισέλθουμε στην καρδιά του θεού και να κάνουμε την καρδιά του θεού να εισέλθει μέσα μας. Για να τελέσουμε εκεί έναν ακατάλυτο γάμο που θα μας καταστήσει φίλο αδερφό και σύζυγο του θείου λυτρωτή μας. Δεν υπάρχουν άλλα μυστήρια για να φτάσουμε σε αυτή την θεία μύηση εκτός από το να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο μέχρι τα τρίσβαθα του όντος μας και να μην σταματήσουμε μέχρι να κατορθώσουμε να βγάλουμε απ’ εκεί την ζωντανή και ζωοποιό ρίζα, διότι  τότε όλοι οι καρποί που θα έπρεπε να φέρουμε σύμφωνα με το είδος μας θα παράγονταν φυσικά εντός μας και εκτός μας όπως βλέπουμε να είναι η περίπτωση και με τα γήινα δέντρα διότι ακολουθούν τις ίδιες τους τις ρίζες και έλκουν ακατάπαυστα τους χυμούς τους. Και τέτοιο είναι το πλεονέκτημα αυτής της πολύτιμης αλήθειας ώστε να επιθυμούμε να τη διατρέξουμε από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη και να την ηχήσουμε σε κάθε αυτί, χωρίς αυτοί που θα την ακούσουν να μπορούν να την κάνουν κάτι άλλο από το να ευεργετηθούν απ’ αυτήν, ή να την εγκαταλείψουν.”

Τώρα μπορείτε να δείτε τον σκοπό που βρίσκεται στην βάση των πνευματικών μας ασκήσεων. Αυτές είναι η ατραπός του πειθαρχημένου μαθητή. Αυτές ξεκινούν μαλακά με την άσκηση Α την προσωπίδα, την άσκηση Β τον μανδύα και ειδικά την άσκηση Γ τη διακριτή συναίσθηση η απλή επίγνωση ή εγρήγορση. Το να ακινητοποιούμε μια περίοδο της καθημερινής δράσης μας από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο για μερικά λεπτά. Αυτή είναι η πειθαρχία της ατραπού.

Στον αριθμό 5 βρήκαμε τον εαυτό μας βυθισμένο στην ύλη με τις 4 διαστάσεις της. Από το 5^ο σημείο έχουμε το πλέον οξυδερκές σημείο συνειδητότητας στο φυσικό κόσμο και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αντικειμενική μας διάκριση ή οξυδέρκεια για θετικούς ή αρνητικούς σκοπούς. Μ’ άλλα λόγια μπορούμε να εφαρμόσουμε την βούληση μας προς την κατεύθυνση της επιστροφής ή όχι ανάλογα με το πώς επιλέγουμε.

Το παραπάνω χειρόγραφο είναι το υπ'αριθμόν 5 του 1ου βαθμού, αυτού του Εταίρου, του Παραδοσιακού Μαρτινιστικού Τάγματος της Ελλάδος, το οποίο ήδη λειτουργεί υπο την Αιγίδα της Μ.Σ. της Αγγλίας, απο τον περασμένο Ιούλιο (2 Στοές) και απο τον ερχόμενο Ιανουαριο θα λειτουργεί και σε 2ο βαθμό (1 Στοά) ,ενω αναμένεται απο Μάρτιο να λειτουργήσει και ο πρώτος κύκλος S:I: κατόπιν άφιξης 4ων αδελφών απο το εξωτερικό που θα εργάζονται πλέον μαζί μας.

Για όσους επιθυμούν οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά (όσοι έχετε ήδη επικοινωνήσει θα λάβετε σύντομα μήνυμα σχετικά) παρακαλώ αποστείλλατε μήνυμα στην διέυθυνση επικοινωνίας της σελίδας.

Το τελευταίο αντίο σε έναν πραγματικά μεγάλο Διδάσκαλο, τον  αδελφό

Sebastiano Caracciolo

I l nostro Sovrano Gran Hyerofante Generale, Sovrano Gran Maestro Sebastiano Caracciolo, passato alla Piramide Eterna,ha lasciato nel nostro Ordine, un eterno, personale deposito di t r a d i z i o n a l i t à , a u t e n t i c i t à ,amore per ogni creatura del Supremo Artefice dei Mondi, e di solidarietà reale che non tiene conto né del colore, razza, o di discriminazioni di alcun altro tipo.

Diceva: “Le creature create dal Supremo Artefice dei Mondi sono state create tutte dallo stesso materiale”. Ci ha sempre insegnato che non abbiamo il diritto di fare alcun tipo di distinzione, ma bensì di comprendere ed amare sempre le cellule del corpo che Egli ha creato.

Lo preoccupavano le ondate di razzismo, discriminazione che nascono dalla mente umana e che, purtroppo, sono divenute sempre più frequenti; a tal proposito, si chiedeva come l'Iniziazione e gli iniziati avrebbero potuto incidere per un cambiamento della situazione. Lo turbavano l'odio e le altre cupide passioni che si manifestano, sempre presenti, nel cuore dei nostri simili (spesso anche in noi stessi) e che, come lui sapeva (ed anche tutti noi dovremmo sapere bene) invalidano qualsiasi processo iniziatico, chiudendo strettamente le porte d’accesso alla Luce. Ciò che lo preoccupava particolarmente, erano quelle strane "iniziazioni purie" che vengono dispensate sempre più frequentemente ovunque e che lasciano, ahimè, lo stigma della crescita dell’odio invece della sua riduzione; queste sono magari collegate anche ai fenomeni di pseudo-spiritualità e di deliberate distorsione della verità, che così facilmente nidificano nel cuore dell’uomo e non gli permettono di salire la scalinata che potrebbe portarlo, sempre più vicino, alla Verità reale.

Infine, era sempre dispiaciuto (ed a tal proposito non di rado cercava aiuto nella preghiera) per coloro che, per qualsiasi motivo, a volte, forse istintivamente, lo avessero percepito con atteggiamenti non amichevoli.Sentiva sempre il bisogno di chiedere scusa a tutticoloro che aveva in qualche modo ingiustamente dispiaciuto anche solo accidentalmente. Ad esempio, nel corso di una riunione dei Cavalieri della Spada, Perfetti Massoni di Eredom, ad Atene nel 1999, sentì il bisogno di chiedere scusa a tutti coloro che di tanto in tanto aveva sottoposto, magari troppo rigidamente, alle sue direttive, durante i suoi obblighi profani.

Lo preoccupava l’umanità ed il suo futuro. Era umile, tanto da non consentire ad alcuno di essere costretto a guardarlo dal basso perché lui in qualità di Gran Maestro, si trovava in una collocazione gerarchicamente superiore. Sapeva, meglio di tanti altri, che in un percorso Iniziatico Tradizionale come il nostro, quando qualcuno si trova in determinate posizioni, ci sono dei motivi che vanno ben oltre lui e la sua comprensione. Sapeva però di dover avere sempre coscienza delle personali responsabilità, in funzione del ruolo che gli era attribuito. Riteneva inoltre, di dover lavorare continuamente per illuminare il più possibile la personale interiorità, in modo da riuscire ad amare sempre meglio il prossimo.

Forse si preoccupava troppo e per tante cose, ma era sicuro che il Supremo Artefice dei Mondi avrebbe protetto il nostro Rito, ed avrebbe aiutato tutti noi a servirlo. Ha lavorato tutta la sua vita per questo scopo, avendo fiducia in noi.

Ora cerchiamo di lavorare a nostra volta, per quanto ci è consentito, e possibilmente non deludiamolo.

Το άρθρο μας έστειλε ένας αδελφός (που θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του) του τάγματος Misraim Memphis απο την Ιταλια του οποίου ήταν επικεφαλής ο Sebastiano Caracciolo , και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά. Πρόκειται για δημοσιευμένο κειμενο στο περιοδικό του τάγματος.