Ο Τεκτονισμός και ο απόηχος της Γαλλικής Επανάστασης

 Η Γαλλική επανάσταση, κληροδότησε στον Ελευθεροτεκτονισμό μία τριλογία, που κοσμεί σχεδόν όλα τα Τεκτονικά μέγαρα του κόσμου. Σε όποιο Τάγμα και να πάει κανείς, βλέπει το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ.

Ομως, όπως όλα τα συνθήματα, και παρερμηνεύθηκε και καπηλεύθηκε.

 Ο αληθινός τέκτονας όμως πρέπει να βρίσκει την πραγματική ερμηνεία πίσω από τα απλά συνθήματα. Να την διαδίδει και να την σέβεται, αποθώντας αυτό που οι άλλοι για λόγους δημοσίων σχέσεων υιοθετούν. Ο τέκτονας δεν πρέπει να λαμβάνει υπόψιν του τί είναι ευχάριστο αλλά τί είναι χρήσιμο.

Αλλωστε, τί ακούσαμε πριν μπούμε μέσα στο Τάγμα που ο καθένας υπηρετεί και ακούμε σχεδόν κάθε φορά; οτι ο κυριώτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας.

Αντί να θεωρούμε ότι με το σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε ότι θέλουμε, μήπως θάπρεπε να σκεφτούμε οτι ελευθερία είναι να ελευθερωθούμε από την κακή μας πλευρά; 

Μήπως πρέπει να σκεφτούμε οτι κάνοντας ο καθένας ότι εκείνος θεωρεί σωστό για τον εαυτόν του χωρίς να υπολογίζει τους άλλους και το σύνολο, τότε βλάπτει την κοινωνία και μέσα από αυτήν και τον ίδιο; Μήπως πρέπει να υπολογίσουμε ότι ελευθερία είναι να ελευθερώσεις τον εαυτόν σου από τον εγωϊσμό σου. Αλλά και από τα άλλα ελαττώματα. Είναι καλύτερα να αναρωτηθούμε ότι ο ακατέργαστος λίθος πρέπει να ελευθερωθεί από τα εξογκώματά του, και μεταφορικά εμείς οι ίδιοι από αυτά που ονομάζουμε πάθη και προκαταλήψεις

Αντί να νομίζουμε ότι λέγοντας ισότητα εννούμε ισοπέδωση των πάντων σε ένα ίδιο επίπεδο, μήπως κάνουμε λάθος; Βεβαίως ειδικώς ως τέκτονες πρέπει να αγωνιστούμε για την ισότητα ευκαιριών σε όλα τα επίπεδα. Όμως θα φτάσουν όλοι στο ίδιο επίπεδο όταν τους δοθούν όλες οι ευκαιρίες; Όχι βεβαια. 

Ακόμα και αυτή η ίδια η αίτηση στον τεκτονισμό ξεχωρίζει κάποιους από κάποιους άλλους. Κάποιοι δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για τα υλικά θέματα και τον τεκτονισμό τον θεωρούν περιττή ενασχόληση. Ακόμη όμως και ανάμεσα στα μέλη της παγκόσμιας τεκτονικής κοινότητας, δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάποιοι αναλώνονται μόνο στο πώς θα τους απονεμηθεί κάποιος βαθμός, χωρίς να τον αξίζουν, για να επβάλλουν την άποψή τους στους υπόλοιπους. Κάποιοι άλλοι πηγαίνουν για να απολαύσουν την πανάρχαια αξία της μύησης. Άρα δεν μπορούν να καταλήξουν όλοι στο ίδιο τέρμα. 

Μήπως αντί να βοηθά ο τέκτονας όποιον έχει ανάγκη, παρασύρεται στο να προτιμά συνοδοιπόρους του στον τεκτονισμό νομίζοντας ότι έτσι υπηρετεί την αδελφότητα και την αλληλεγγύη; και πώς δικαιολογείται αυτό όταν όλα τα λάθη που βλέπουμε γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή, στην πολιτική, στην επαγγελματική μας ενασχόληση, γίνονται και εξαιτίας της αναξιοκρατίας; 

Ο τέκτονας μαθαίνει οτι κάθε δημιουργημα του θεού έχει αξία, αξίζει την προσοχή μας και την αγάπη μας, απλά και μόνον γιατί είναι κύτταρο του ίδιου οργανισμού μαζί με μας.

Θα πρέπει επομένως να βοηθάμε όποιον έχει την ανάγκη μας και όχι όποιον έτυχε να βρεθεί στον δρόμο μας, στην στοά μας, ή στην παρέα μας. Γιατί τότε έχουμε υπηρετήσει την λανθασμένη έννοια της αδελφότητας. Αν όχι τότε δεν φερθήκαμε αδελφικά αλλά συμφεροντολογικά, αφού το κάνουμε για να εκμεταλλευθούμε την βοήθεια που δώσαμε, εισπράττοντας τα ευχαριστώ και τα θετικά βλέματα.

Ο τέκτονας είναι υποχρεωμένος να πολεμήσει με τον εαυτόν του, αν θέλει να είναι άξιος των όρκων που έδωσε ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Τότε θα μπορεί να θεωρεί τον εαυτόν του ενταγμένο στο Εγρηγορός του Τάγματός μας. Και να είναι υπερήφανος γιαυτό.

Η εργασία ανήκει στον αδ. Λ.Φ τον οποίο ευχαριστούμε  πολύ.