Βιώνοντας το Τυπικό των εργασιών μας.

Η Γνώση του Τυπικού και των λεπτών λειτουργιών του είναι απαραίτητη σε όποιον εισέρχεται μέσα στην Στοά για την παρακολούθηση των εργασιών. Μόνον έτσι ο Τέκτονας και η Τεκτονίδα θα μπορέσουν να ωφεληθούν από την παρουσία τους, και θα μπορέσουν κατόπιν να μεταφέρουν αυτήν την ωφέλεια στο περιβάλλον τους.

Η συμμετοχή στις εργασίες, δεν αρχίζει με την είσοδό μας στον Ναό. Αρχίζει πολύ πριν, και συγκεκριμένα από την στιγμή που αποφασίζουμε μέσα μας, την προσέλευσή μας στον χώρο. Κορυφώνεται με την είσοδό μας στο κτίριο, και αποκορυφώνεται με την είσοδό μας στον χώρο του Ναού.

Είναι απαραίτητο ο Τέκτονας και η Τεκτονίδα να προσέρχονται «κατάλληλα προετοιμασμένοι». Οπως ο ηθοποιός συγκεντρώνεται στο καμαρίνι του για να μπεί στον ρόλο που θα εκτελέσει και να τον ζήσει ολοκληρωτικά, όπως ο καλλιτέχνης συγκεντρώνεται στο δημιούργημα που θα εκτελέσει, όπως ο αθλητής συγκεντρώνεται για να συλλέξει όλες του τις δυνάμεις, άλλο τόσο και περισσότερο, ένας πνευματικός πολεμιστής όπως είναι κάθε Τέκτων και Τεκτονίδα, οφείλει πριν την υπέρτατη στιγμή των εργασιών να έχει κατάλληλα προετοιμασθεί.

Βέβηλες σκέψεις, έντονοι διάλογοι, έγνοιες άσχετες με το έργο των εργασιών μας αποπροσανατολίζουν το νού μας. Αντί αυτών, θα πρέπει να επικρατούν οι θετικότερες σκέψεις, τα αγνότερα συναισθήματα. Η προετοιμασία συνίσταται στο να δημιουργηθεί ένας νους προσηλωμένος στο έργο του Τάγματος. Η επαγρύπνηση πρέπει να είναι μέσα στους στόχους του.

Με την περιβολή του ενδύματος ο αναζητητής προετοιμάζεται και στον φυσικό φορέα. Φορώντας την στολή του κυβερνά τις δυνάμεις που διαθέτει. Το πνεύμα του έχει διατάξει το σώμα του να υπακούσει. Υποτάσσει τον εαυτόν του. 

Η υπογραφή στο παρουσιολόγιο είναι η αίτηση προς το αόρατο να τον δεχθεί στις ιερές εργασίες. Είναι μία συνειδητή πράξη που γειώνει την νοητική απόφασή μας να συμμετάσχουμε στο ιερό έργο της Στοάς. Με την πράξη του αυτή, ο Τέκτων και η Τεκτονίδα αιτείται την συμμετοχή στις ιερές εργασίες. Τότε, έτοιμος πνευματικά και κατάλληλα ενδεδυμένος αναμένει την τελετουργική του είσοδο. 

Βλέπουμε, οτι κάθε μας πράξη έχει την ανταπόκρισή της στο αόρατο. «Είναι αληθέστατο, αψευδέστατο, βεβαιότατο. Ότι αυτό που είναι κάτω είναι σαν κι αυτό που είναι άνω, και αυτό που είναι άνω είναι σαν κι αυτό που είναι κάτω, για την πραγμάτωση του θαυμαστών του Ενός Πράγματος», έγραψε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος στον Σμαράδγινό του Πίνακα.

Η αντιστοίχιση αυτή των ενεργειών μας, συμβαίνει κάθε στιγμή της ζωής μας. Με την συμμετοχή μας στον Τεκτονισμό, μας δίδεται η δυνατότητα να «δούμε» αυτές τις αντιστοιχίες, να τις κατευθύνουμε και να ευεργετηθούμε από αυτές. Στην Στοά, πρόκειται να εφελκύσουμε την Θεία Δύναμη και να την χρησιμοποιήσουμε για το καλό της Ανθρωπότητας.

Το άνοιγμα της θύρας του Ναού για την εισοδό μας, πρέπει να αντιστοιχεί στο άνοιγμα των εσωτερικών μας θυρών. Τα Μυστήρια που θα συντελεσθούν μέσα στην Στοά, πρέπει να αντιστοιχίσουν στα εσωτερικά μας Μυστήρια. Το Τυπικό δεν είναι παρά ο μεταφραστής, ή ο μετασχηματιστής που θα μας φέρει σε επαφή με τον Τύπο, προκειμένου να μπούμε στην οδό της επανενσωμάτωσής μας με την αρχέγονη πηγή μας.

Στον Ναό δεν μπαίνουμε προετοιμασμένοι μόνον στο φυσικό πεδίο. Το περίζωμα με το λουρί που σχηματίζει κύκλο στη μέση μας, χωρίζει τα ανώτερα ψυχικά μας κέντρα ή chakras από τα κατώτερα, ακόμη και εάν αυτό σε ανώτερους βαθμούς δεν υπάρχει... Το λουρί του περιζώματος είναι ένας δίσκος από αιθερική ύλη, που διαχωρίζει το σώμα σε δύο μέρη. Ετσι τονίζονται οι λειτουργίες των ανώτερων κέντρων και ενισχύεται η πνευματική όψη του ανθρώπου. 

Φορώντας το περίζωμα, δηλώνουμε την απόφασή μας να διαχωρίσουμε τις ανώτερες λειτουργίες από τις κατώτερες. Η είσοδός μας θα γίνει τελετουργικά. Θα τεθούμε σε τάξη. Η τάξη, δεν είναι απλά μία εξωτερική πειθαρχία όπως πολλοί αδαείς πιστεύουν. Ολο το Τεκτονικό έργο έχει ως σκοπό να μας συντονίσει με την τάξη του Σύμπαντος. Με εκείνη την τάξη που ο Υπέρτατος Κτίστης των Κόσμων ή Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος, περιέβαλλε τα πάντα. Με εκείνη την τάξη που διέπει την αρμονία που «άκουγε» ο Πυθαγόρας. Με αυτήν την τάξη συντονιζόμαστε όταν υπακούουμε στην εντολή «όρθιοι και σε τάξη». Πριν την τάξη, εκτελούμε τα βήματα του βαθμού που θα συνεδριάσουμε, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο στο αόρατο, οτι όλοι είμαστε έτοιμοι και έχουμε αποδεχθεί να πειθαρχήσουμε στον συγκεκριμένο βαθμό συνεδρίασης.

Πριν την δική μας είσοδο οι Αξιωματικοί εισήλθαν πρώτοι, προκειμένου μέσω ενός κατάλληλου τμήματος του Τυπικού να καθαγιάσουν τον χώρο. 

Με τις ενέργειές τους οι Αξιωματικοί, κατασκεύασαν το καθαγιασμένο κατώτερο μέρος του Ναού. Σιγά-σιγά, οι ορατοί και αόρατοι αδελφοί που θα καθήσουν στις στήλες, θα ανεβάσουν ένα τοίχος προστασίας προς τα άνω. Κάτι σαν κολώνες που ανέρχονται από το δάπεδο προς τα πάνω. 

Τα πάντα πλέον μετά την εισοδό μας είναι έτοιμα για το μεγάλο έργο. Οι συντονισμένες κινήσεις, οι κρούσεις, η πειθαρχημένη συμπεριφορά, μας συντονίζει με την σύνδεσή μας αυτή, με εκείνη την οντότητα που αποκαλούμε Εγρηγορός. Ονομάζουμε «Εγρηγορός», τον πνευματικό μαγνητικό κύκλο που δημιουργείται από τις συνδυασμένες δυνάμεις ορατών και αόρατων οντοτήτων σε όλα τα πεδία της ύπαρξης. Κάθε μύηση, συνδέει το νέο μέλος με αυτόν τον μαγνητικό κύκλο. Η σύνδεση είναι αδιάρρηκτη. Ουδείς δύναται να διακόψει ποτέ αυτήν την σχέση, παρά μόνον ο Μυητής. Από αυτό το γεγονός έχει βγεί και η τόσο παρεξηγημένη έκφραση «Απαξ Τέκτων, πάντα Τέκτων». 

Αυτή η σχέση του μέλους με το Εγρηγορός, δεν είναι σχέση υλική, δεν υπόκειται στους γήϊνους νόμους, δεν εξαρτάται από τις επιθυμίες κανενός, ούτε επηρεάζεται από τις ιδιοτελείς επιδιώξεις κανενός. Δεν αγοράζεται, ούτε πωλείται πουθενά. Παραμένει σε εκείνα τα λεπτά πεδία, με τα οποία συντονιζόμαστε όταν ανοίγουμε τις εργασίες μας. Με την μύηση, το νέο μέλος γίνεται κύτταρο του οργανισμού με τον οποίο συνδέεται, δυναμώνει με την συμμετοχή του το Εγρηγορός και εγκαθιστά ένα είδος εσωτερικής ψυχικής ροής από το Εγρηγορός προς το νέο μέλος και αντίστροφα. Η σχέση μυημένου και Εγρηγορότος, δεν μπορεί να υποστεί εκφυλισμό, χωρίς επιπτώσεις.

Μία δίωξη ενός μέλους, που δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις του Εγρηγορότος, ενδυναμώνει το Εγρηγορός, διότι το μέλος που δεν ανταποκρίθηκε ενδεχομένως στις υψηλές πνευματικές λειτουργίες του Τάγματος, αποτελούσε ένα ελαττωματικό εξάρτημα στην μηχανή της λειτουργίας του, και το Εγρηγορός απαλλαγμένο τώρα από αυτό το εξάρτημα θα εργάζεται καλύτερα.

Τα πάντα αρχίζουν να λειτουργούν προς την κατεύθυνση του Μεγάλου Εργου. Οι διάλογοι, οι κρούσεις, οι κινήσεις, σε συνδυασμό με τα σύμβολα στον χώρο και τον πνευματικό συντονισμό των παρισταμένων συντελούν ώστε, να συγκεντρωθούν εκείνες οι δυνάμεις που απαιτούνται για την επιτέλεση του σκοπού των εργασιών. Το άνοιγμα του ιερού βιβλίου είναι η κάθοδος του Ενσαρκωμένου Λόγου. Η τοποθέτηση του γνώμωνα και του διαβήτη πάνω στο Ιερό βιβλίο είναι η εκδήλωση αυτού του Ενσαρκωμένου Λόγου σε πνεύμα και Υλη.

Ολα αυτά συμβαίνουν επειδή υπάρχει μία αδιάσπαστη μυητική διαδοχή για την οποία γίνεται τόσος λόγος. Και η παραμικρή ανιδιοτελής συμπεριφορά ενός κρίκου της αλύσου αυτής, αποκόπτει το μέλος από την άλυσο στο αόρατο, ενώ ο Τύπος εξακολουθεί να κατέρχεται και να φωτίζει, χρησιμοποιώντας τα υγιή του στοιχεία και μόνον.

Τώρα η Στοά πάλλεται κυριολεκτικά από τη κατερχόμενη ενέργεια.  Ο μυημένος γίνεται στύλος και στυλοβάτης για την αύρα της ανθρωπότητας.

Λέει η Αποκάλυψη του Ιωάννη στο εδάφιο 3,12 : 

«Ὁ νικῶν, ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ ἔξω οὐ μὴ ἐξέλθῃ ἔτι, καὶ γράψω ἐπ᾿ αὐτὸν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου...» 

Δηλαδή: «Εκείνον που νικά τους πειρασμούς της αμαρτίας και τις θλίψεις των διωγμών, θα τον κάμω στύλον εις την Εκκλησίαν, που είναι ναός του Θεού...»

Τώρα είναι πλήρης μεσημβρία, ώρα απλέτου φωτός. Τώρα ο Τέκτων ή η Τεκτονίδα καλείται δηλαδή να εργασθεί με το σώμα την ψυχή και το πνεύμα.

Οι κρούσεις του ανοίγματος, δίδουν το μήνυμα στον Μακρόκοσμο οτι το έργο αρχίζει. Η ανάγνωση των Πρακτικών παραδίδει στο Αιώνιο τα πεπραγμένα.

Μετά την ομιλία ή την μύηση, τα πάντα ακολουθούν αντίστροφη σειρά προκειμένου οι παρευρισκόμενοι να επανέλθουν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν. Οχι όμως ίδιοι. Αλλαγμένοι, μετασχηματισμένοι, έτοιμοι να δώσουν το φώς που έλαβαν.

Η άλυσος, αποκορύφωμα του κλεισίματος είναι μία από τις σπουδαιότερες ενέργειες του Τυπικού. Αντανακλά την παγμόσμια μυητική άλυσο παρόντων και απόντων.... Ο Τέκτων ή Τεκτονίδα που δεν συμμετέχει με τον φυσικό του σώμα, εξακολουθεί να ευεργετείται από αυτήν, εφόσον πνευματικά παραμένει ενεργός. Ένα ρεύμα αλληλεγγύης και ένωσης διατρέχει τους συμμετέχοντες και δημιουργεί την ενωτική δύναμη εκείνη που είναι απαραίτητη για το έργο του καθενός. Η ενότητα που δημιουργείται ανήκει σε μία τάξη ανώτερη από την φυσική. Στην ήδη προστεθείσα δύναμη έρχεται να προστεθεί και η δύναμη των απόντων και αόρατων αδελφών, όλων των εποχών και των δύο ημισφαιρίων. 

Την συναντάμε σε όλους τους πνευματικούς οργανισμούς όλων των εποχών, από τις αρχαίες φυλές μέχρι τις σύγχρονες θρησκείες. Αποτελεί την έκφραση της συγκεντρωμένης θέλησης για δράση του Τέκτονα ή της Τεκτονίδας. Ο Παραδοσιακός Τεκτονισμός δεν θέλει παθητικά μέλη. Ο Τέκτων ή η Τεκτονίδα οφείλει να είναι ενεργός, ζωντανός και να επεμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής με την συμπεριφορά του και την δράση του. Ο παθητικός Τέκτων δεν δημιουργεί κανένα έργο. Ο αληθινός Αναζητητής είναι μαχητής που δίνει καθημερινά μάχες. Πρώτα εναντίον της δικής του αρνητικής πλευράς, και μετά εναντίον της αρνητικής πλευράς που βλέπει γύρω του. Αθόρυβα, ανιδιοτελώς, αλλά με ξίφος!

Οταν όλα τελειώσουν, τότε αρχίζει η πραγματική δοκιμασία. Όλα τα ληφθέντα ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ. 

Όσοι τα έλαβαν στην καρδιά τους θα προσπαθήσουν. Όσοι τα άφησαν πίσω τους, θα έχουν πάλι την ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσουν. Μέχρι να κατανοήσουν ότι ο πόλεμος τελειώνει όταν οι επί μέρους μάχες καταστούν νικηφόρες. Και μιλάμε για τις μάχες με τον καθημερινό κατώτερό μας εαυτό. Τον μεγαλύτερο εχθρό μας!

Ας προσπαθήσουμε άλλη μια φορά!

Παναγιώτης Λιβιεράτος